Zamarzył mi się klub triathlonowy, taki profesionalny i żeby był we Wrocławiu.
Zajęcia w grupach dla początkujących, średniozaawansowanych, także mastersów z konkretnie wytyczonym celem.
Niech to będzie jakiś śmiały start w przyszłym roku.
Wspólne treningi rowerowe i basenowe oraz długie wybiegania.
Spotkania, seminaria na których możemy się pewnych rzeczy nauczyć, przy tym poćwiczyć, choćby to było, szybkie wymienianie uszkodzonej dętki.
Wiedza od prawdziwych fachowców i Trenera.
Ja sam jestem z tych którzy potrzebują stałej presji i opieki trenerskiej, konkretnych zadań, nadzoru i współzawodnictwa.
Potrzebuję zajęć na basenie, po których z trudem wyczołgiwałem się z wody. Jazdy na rowerze w grupie, równania do lepszych i możliwość skorzystania z ich wiedzy.
Bo choć każdy z nas ostateczne był na trasie IM samotnikiem, to wielogodzinne wspólne treningi dawały korzyści nieprzeciętne.
Patrząc na to, jak skończyliśmy zawody IM w Austrii i porównując się do innych, którzy biegli choćby obok, mogę z całym przekonaniem rzec jedno.
Byliśmy bardzo dobrze przygotowani kondycyjnie i taktycznie, nikt z RAT nie dotarł do paraliżującejściany i nie pełzał do mety ostatkiem sił.
Oczywiście że byliśmy wszyscy zmęczeni, ale uśmiechnięci i zadowoleni, a nie sparaliżowani nadmiernym wysiłkiem.
To zjawisko przypisuję miedzy innymi temu, że mieliśmy wybitnego Trenera od tego rodzaju startu, który nas wybrał, szkolił, wymagał i ganił.
Mieliśmy szansę działać w grupie, stymulować się nawzajem, wymieniać doświadczenia.
Zatem warto trenować w grupie o zbliżonych możliwościach. Radio Wrocław dało nam taką możliwość. System i struktura drużyny szkolonej przez Trenera Dariusza Sidora się sprawdził.
Mnie trudno się pogodzić, że miałby być koniec tej akcji, bo cała ósemka stała się Ironmanami.
Musi być ciąg dalszy, bo przecież nic nie daje takiej motywacji jak działania w grupie.
Mamy już doświadczenia w spełnianiu własnych marzeń. Zdobyliśmy te tytuły.
Jeśli więc i innym marzy się taki Klub jak mnie to….spełniajmy marzenia.